Vrijdag 6 Mei

Vanochtend om 6uur eruit om Peter naar de bus te lopen. Het is nog donker buiten.
Nog onder de indruk van het afscheid van Cornelia probeer ik er niet aan te denken, dat de bus echt komt en dat ik dan alleen ben.
Maar de bus komt wel. Peter zet zijn pack erin en komt nog even naar buiten. Afscheid nemen dat is niet makkelijk. Maar ja.... we waren met 3 maar 11 dagen bij elkaar. Maar het voelt en lijkt veel langer. Er is zoveel gezegd, zoveel verteld, zoveel gehuild, zoveel gelachen....
Peter stapt weer in, maar ziet dat de bus nog niet gaat en stapt weer uit. Begint alles weer van vooraf aan.
Het is 7uur en de bus vertrekt. Ik blijf alleen achter en de tranen biggelen over mijn wangen.
Vreselijk!!!
Cornelia en Peter zeiden altijd dat ik een tough cookie was, dus dat moet ik dan vandaag bewijzen.
Dus ik ga douchen, ontbijten, shoppen en nog een keer naar de Pelgrimsmis. And guess what.... De Botafumeiro hangt al klaar! Dus dat krijg ik dan toch te zien. Maar ik zit daar wel alleen natuurlijk, dus weer janken! Ik sms heen en weer met mijn wandelmaat Judith en zij steekt mij een hart onder de riem.
De mis is alweer prachtig en ik geniet.
Nu heb ik dus dit blog gevuld en ga eens naar mijn rugzak kijken. Morgen om 11.30uur gaat de bus en ik moet er lopend heen. Uurtje lopen denk ik.
Vanavond ga ik nog eten met Michael uit Perth, hij zit hier ook in dit hostal en hij was vanochtend in hetzelfde cafe als ik voor het ontbijt. Hij heeft denk ik medelijden met mij.
Nou lieve allemaal, ik zal als ik thuiskom proberen om foto's bij te voegen. En misschien hier en daar wat aan de tekst veranderen.
Maar voor nu wil ik jullie nog een paar mooie Camino spreuken meegeven. Doe er wat mee, of doe er niks mee. Is altijd goed.