Vandaag dus de laatste dag! De meeste pelgrims waren al om 5uur aan het inpakken. De meeste willen de Pelgrimsmis bijwonen op dezelfde dag om 12.00uur.
Wij niet, wij zijn Team Namibia, dus wij doen het rustig aan....
Tenminste dat was de bedoeling, maar we hadden stevig het tempo erin. Cornelia zou zeggen, Like a Racing Snake. Zoals gewoonlijk loopt Peter voorop, ik in het midden Student Peregrina, en Cornelia achteraan. The reer gunner, zegt Peter altijd. Ik heb geen idee hoe je dat schrijft.
Was het gisteren al aan de stille kant.... Vandaag is het zoniet nog stiller. Ieder met zijn eigen gedachtes en verwachtingen over de aankomst in Santiago de Compostela.
Het is, niet te geloven, weer prachtig weer.22 kilometer vliegen voorbij en al gauw zijn we op de Monto De Gozo, de berg van de vreugde. Daar staat een monument en zien we voor het eerst de torens van de Kathedraal. En daar begin ik al te huilen, dat beloofd nog wat.
Zodra we Santiago binnen lopen, zegt Peter dat we dichterbij elkaar moeten lopen, anders verliezen we elkaar uit het oog. Na het passeren van de brug zegt Peter: What....no red carpet?? We lachen een beetje, maar niet van harte. We lopen de stad binnen en volgen de koperen schelpen die als tegels in het trottoir zitten. Het wordt drukker en drukker, auto's, bussen en heel veel mensen. Heel raar, zo druk.
Niemand kijkt hier naar en pelgrim want er komen er honderden elke dag,
We komen in de oude stad en dat loopt wat prettiger. Smalle straatjes en dan ineens..... de oude stenen tunnel die naar de Praza Da Obradoiro gaat. Daar staat ook de doedelzakspeler en als je die hoort, dan weet je dat je er bijna bent. Welopen de trapjes af naar beneden,
en dan staan we oog in oog met deze enorme grote Kathedraal. Peter ziet dit voor de 2e keer, maar schijnt toch enorm onder de indruk te zijn. You girls!!! You did it!!! zegt hij tegen ons. We omhelsen elkaar en huilen tegelijk. Wat een emotie!! Niet uit te leggen. De Kathedraal is prachtig! En groot! De mis is nog aan de gang, dus we besluiten om ons Hostal op te zoeken en daar onze rugzakken heen te brengen en dan op een terras wat te eten en vooral!!!! te drinken!
Het hostal is prima. Cornelia en ik hebben samen een kamer en Peter heeft een 1 persoons kamer. Maar voor we naar een terras vertrekken gaan we naar de Officia de Peligrina om onze Compostela op te halen. En document in het Latijn waarin staat dat je naar Santiago de Compostela bent komen lopen, met ook je naam in Latijn. Ik blijk Edviga te heten en mij wordt plechtig gevraagd of ik toch nergens de bus of de trein genomen heb. Dan krijg ook ik de Compostela uitgereikt. Wauw, wat een moment!
And then of we go! Naar een terras. We bestellen allemaal lekkere kleine dingen en witte wijn fles nummer 1 is al heel snel leeg.
Er wordt weer gelachen en gepraat over de Camino. En gehuild natuurlijk. Al gauw sluiten er een paar andere pelgrims aan en na fles nummer 3 zijn we de tel kwijt geraakt!
Maar gezellig was het zeker.
Ik begrijp niet hoe iemand kan zeggen, dat de aankomst in Santiago de Compostela niks voorstelt! Het was toch al die dagen het doel waar je naar keek. En halverwege ga je nog echt geloven dat je het gaat halen.
Peter heeft 900kilometer gelopen, Cornelia 800kilometer en ik Student Peregrina 350kilometer. Maar het is zo goed gegaan! Dat had ik niet verwacht. Ik heb elke dag tijdens de 1e stappen gevraagd aan het universum of het die dag goed mocht gaan. En ik denk echt dat je dan de kracht hebt om al die steile hellingen omhoog en omlaag te doen. In de wind, in de regen en als je eigenlijk al hartstikke moe was.
En dan zeggen ze nog dat God niet bestaat.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten