Een pelgrimage is een tocht naar een plek van spiritueel belang met de bedoeling om inzicht te verwerven. Niet het einddoel, maar de weg er naar toe is hiervoor de manier.
Het pelgrim zijn wordt aanvaard als een fase in het leven. Een fase zoals andere stadia in het leven: die van kind, leerling, krijger, echtgenoot en vader/moeder. Het is de fase, waarin al het door de jaren heen vergaarde materiële opzij geschoven wordt voor inzicht over het leven en de dood; van oudsher het terrein van de religie.
In de christelijke wereld werden pelgrims vernoemd naar de drie belangrijkste plaatsen van pelgrimage: Romeiri voor hen die naar Rome gingen en Palmeiri voor degenen die naar Jeruzalem gingen. Degenen die naar de Tombe van Heilige Jacob in Compostela gingen werden Peregrinos genoemd. Letterlijk: 'zij die door het veld gaan'.
De palster, de pelgrimsstaf, is vervangen door de telescopische wandelstok uit ruimtevaartmetaal.
Wat blijft is de pelgrim en zijn weg, de Camino. Een weg, die niemand anders dan de pelgrim kan gaan. Maar de weg, de Camino, is gebleven.
Elk jaar gaan vele duizenden pelgrims op weg naar Santiago de Compostela. Zowel te voet, te paard als op de fiets wordt op weg gegaan. Om je te kwalificeren als pelgrim moet op zijn minst 100 km te voet of 200 km te paard of op de fiets worden afgelegd.
Veruit de meeste pelgrims lopen alleen de vereiste honderd kilometer. Dit zijn bijna allemaal echte gelovigen. Zij beginnen meestal in Sarria. Dit geeft hen dan recht op een Compostela, die op zijn beurt weer recht geeft op strafvermindering na de dood.
Net als de pelgrims van toen ervaren de hedendaagse pelgrims de ontberingen. Niet alleen de vanzelfsprekende fysieke, maar ook de geestelijke ongemakken zoals eenzaamheid en gevoelens van uitzichtloosheid.
Degene die de tocht voltooit en daarvoor in Spanje de benodigde stempels verzamelt, ontvangt in Santiago de Compostela een officiële oorkonde genaamd de "Compostela".
