So many people on The Camino that chanced my life.

Beginning ofcourse with The Angel I met the first day, the guy from Brasil, The american couple. Michael from Perth, Julia from Perth, Jody, Don, Tobie, Rob, Claire, Dorine, Tommy from Sweden, Monika from Sweden, Phil and Eleanor from Ireland,  Gloria from Munich who walked 67,5 km the first day.The German Lady who was with me on Easterday out of Ponferrada, the french Lady to Villafranca del Bierzo, the frenchman in whos arms I cried at The Cruz de Ferro, and another frenchman, something high in the Military who walked a day with me to Ruitelan. Then there was the Italian man in Ruitelan and the frenchmen from Bordeaux, and ofcourse Peter and Cornelia who made My Camino so special!
Thank you.

I love you all!

Probably some names are forgotten, but everybody stays in my heart!

Love Hedwig               

And It is always nice to receive mail.   hedwig2406@gmail.com

Geschreven door Peter uit Engeland

Team Namibia arrived in Santiago de Compostela on Wednesday 4^th May 2011 around 12.30pm, the tears flowed, the smiles were very wide, we all texted and phoned our arrival and waved like fools at the web-cam, we hugged and kissed and felt relieved that we had got there.

Santiago de Compostela Cathedral

From left - Connie, Peter and Hedwig at their destination

To sum up, the first ten days were good with Paul and the others. The middle was very tough for me personally, I could not have hung in there without Eileen and Rachel to get me through, the phone contact was expensive but so very necessary for me and my state of mind.  As for the last ten days I was privileged to meet two ladies who had a goal to do the Camino, who cheered me up and inspired me though they say the opposite!  Hedwig and Connie you are very special people I am so grateful that I had the good fortune to meet you and be part of Team Namibia.  We will meet again, that is a promise. God Bless.

Team Namibia in front of the Camino emblem

Bericht van het blog van Peter, hoe het verder ging

We set off up the hill but progress was slow as we had to keep stopping for laugh breaks, that was a first for me, I don’t know about the other two.  We were at ease in each others company, we walked at the same pace, we talked of our families, our problems, our joys and sorrows, life in general, about everything.  I am sure we solved most of the worlds problems.  There were many laughs and a few tears,  not just from the ladies in the party.  Whenever you meet a new face on the Camino almost the first question is “where are you from?” When Hedwig and I were asked, the answer “Holland” or “England” would usually produce a polite smile and something like “Oh yes I was there once,” but when they asked Connie and got the answer “Namibia” the response was always “NAMIBIA, WOW!” with eyes wide like saucers and mouth open.   At that point we formed Team Namibia.  Even though we live in a democracy I was appointed to lead, but I don’t actually recall a vote! Hedwig was in the middle, as she insisted that as she was only walking 350km she was a “student peregrina,” and Connie was at the back as rear gunner to watch out for enemy cyclists, a bit of a problem sometimes on the Camino. This is how it stayed for the rest of the journey.

2e bericht van Peter bij de Albergue in Ruitelan

I did catch up with Connie and after the usual Pilgrim chat “where are you stopping tonight and what chance of coffee on the way” etc, we decided to stop at Ruitelan. This is about 10 km short of O’Cebreiro, and we decided send our packs ahead as this is one of the big climbs on the Camino.  Eventually we arrived at Ruitelan where lo and behold we met Hedwig (from Holland) the lady from the cash-point in Pontferrada!  It turned out that Connie and Hedwig had met before. We checked in to the albergue and were given a stern warning by the hospitallero, Carlos, not to get up before 6.30am when we heard the music.  We speculated whether we would hear the music and what sort of music it might be and then forgot about it.  Connie, Hedwig and I had a very amusing afternoon and decided to join forces for the walk up the mountain, but none of us realised then that the partnership was going to endure for much longer than a couple of hours.  We had a lovely dinner prepared by Carlos and went off to bed with the warning about not getting out of bed still ringing in our ears!  At 6.30am we were woken by Ave Maria at 200 decibels booming round the albergue, followed by the Three Tenors and Nessun Dorme and various other classical pieces, we all laid back in bed and enjoyed the music until Carlos appeared in his apron to tell us breakfast was ready.  Absolute magic!

Bericht van het blog van Peter, de 1e ontmoeting bij een pinapparaat

I had another evening with Monica and Tommy at Santa Catalina, with Christina (from America, but studying in York) who I had last seen in Carrillon de los Condes.  Jim and his daughter Maria from Montana were also there.  I walked through more rain to Foncebaddon, and supper again with old friends Monica and Tommy, and Connie, they moved too quickly for me en- route but I usually caught up with them at the albergues and it was always great to see them.  Now onto Pontferrada and an encounter with another lady who was to change my Camino; I had gone into town to find a cashpoint, the lady in front of me had a problem at the machine, we had a brief conversation and went our separate ways.

For Tim,

Hello Tim, have you being following my blog a little.
I arrived in Santiago yesterday and it was wonderful! It was everything and more!
Still can nog believe that I walked 350km, without problems. Only that one little blister,
that did not even hurt while walking.
Tim, all those people on The Camino, all those stories. It has been wonderful and I hope that you can
experience this also some time.
Keep walking Tim!
I am going home tomorrow and will be back in Holland on sunday evening.
Talk to you later!

Yesterday Is History, Tomorrow Is Yet A Secret, Today Is A Gift

                             The Way Is Your Destination

                                 The Journey To Yourself

Vrijdag 6 Mei

Vanochtend om 6uur eruit om Peter naar de bus te lopen. Het is nog donker buiten.
Nog onder de indruk van het afscheid van Cornelia probeer ik er niet aan te denken, dat de bus echt komt en dat ik dan alleen ben.
Maar de bus komt wel. Peter zet zijn pack erin en komt nog even naar buiten. Afscheid nemen dat is niet makkelijk. Maar ja.... we waren met 3 maar 11 dagen bij elkaar. Maar het voelt en lijkt veel langer. Er is zoveel gezegd, zoveel verteld, zoveel gehuild, zoveel gelachen....
Peter stapt weer in, maar ziet dat de bus nog niet gaat en stapt weer uit. Begint alles weer van vooraf aan.
Het is 7uur en de bus vertrekt. Ik blijf alleen achter en de tranen biggelen over mijn wangen.
Vreselijk!!!
Cornelia en Peter zeiden altijd dat ik een tough cookie was, dus dat moet ik dan vandaag bewijzen.
Dus ik ga douchen, ontbijten, shoppen en nog een keer naar de Pelgrimsmis. And guess what.... De Botafumeiro hangt al klaar! Dus dat krijg ik dan toch te zien. Maar ik zit daar wel alleen natuurlijk, dus weer janken! Ik sms heen en weer met mijn wandelmaat Judith en zij steekt mij een hart onder de riem.
De mis is alweer prachtig en ik geniet.
Nu heb ik dus dit blog gevuld en ga eens naar mijn rugzak kijken. Morgen om 11.30uur gaat de bus en ik moet er lopend heen. Uurtje lopen denk ik.
Vanavond ga ik nog eten met Michael uit Perth, hij zit hier ook in dit hostal en hij was vanochtend in hetzelfde cafe als ik voor het ontbijt. Hij heeft denk ik medelijden met mij.
Nou lieve allemaal, ik zal als ik thuiskom proberen om foto's bij te voegen. En misschien hier en daar wat aan de tekst veranderen.
Maar voor nu wil ik jullie nog een paar mooie Camino spreuken meegeven. Doe er wat mee, of doe er niks mee. Is altijd goed.

Donderdag 5 Mei

Vannacht prima geslapen. Wel raar zo met z'n tweeen.
We ontbijten lekker in een cafe en dan op naar de Kathedraal voor de pelgrimsmis.
Het begint om 12uur, maar wij zaten er al om 11uur. Heel veel pelgrims gezien die in onze Wandelzone waren. Zo noemen ze dat op De Camino.
Pelgrims die eigenlijk voor of achter je lopen elke dag.
De Kathedraal is prachtig. We gaan eerst achter het altaar een trapje op en dan kom je bij de Apostel Jacobus. Hij overziet de Kathedraal en je mag hem omarmen. Helaas geen foto's maken. Ik vond het heel bijzonder en je staat echt te trillen op je benen.
Daarna naar de crypte, waar de overblijfselen van de Apostel in een zilveren kist liggen.
Alles echt heel indrukwekkend. Ik vecht echt de hele tijd tegen de tranen. Maar het zal niet helpen.
Voor de mis begint komt er eerst een non bij de microfoon en zij oefent de liederen die ze tijdens de mis zingen. En dat doet ze heel goed. Ze geeft iedereen een compliment, of ze zal zeggen, Het mag wel wat harder en van dat soort dingen.
Dan komen de priesters binnen. 7  in totaal. Zoals we lopen zitten we ook,, dus Cornelia is de eerste die gaat huilen en pakt mijn hand. Peter pakt mijn andere hand en zo zitten we een uur lang. En maar snotteren.
Tis toch echt niet te geloven.
En voor alle lezers die het nou wel genoeg vinden met al die tranen. Je hoeft echt niet verder te lezen.
De Botafumeiro, het grote wierookvat zwiert niet, maar het is geen gemis.
Na de mis gaan we natuurlijk even iets nieuws kopen, want al die shirts hebben we nou wel gezien.
Peter zegt dat er een speciale parfum is op De Camino. Air de Poolcat!
Cornelia en ik merken na de mis op dat dit toch wel heel indrukwekkend was en Peter zegt dat het ergste nog moet komen. Het afscheid.
We praten er niet over, maar 's avonds moeten we wel Cornelia naar de Airport bus lopen. En je raadt het natuurlijk al, weer vloeien de tranen.
De bus rijdt weg en wij gaan nog ergens eten en dan vroeg naar bed. Dat was toch in 1e instantie de bedoeling. We eten in Cafe Casino en daarna gaan we nog naar een barretje om een pilsje te drinken.
Onderweg staan er een paar mannen te zingen, zoiets al de 3 Tenors. Echt prachtig! Een aantal pelgrims walsen er omheen dus wij ook. Looks silly! Met die onelegante bergschoenen aan.
Maar echt weer een mooi moment.
Nou, cafe gevonden en een biertje gedronken, of 2, of 3, of 4. Geen idee. Maar als ik op mijn horloge kijk is het half 1 !!!! Pelgrims slapen om 21.00uur uiterlijk.
En Peter moet er om 6 uur uit, want zijn Airport bus gaat om 7uur.
Maar goed.... laatste avond, dat moet kunnen.
Ik denk niet aan morgen

Arca Pedrouzo - Santiago de Compostela

Vandaag dus de laatste dag! De meeste pelgrims waren al om 5uur aan het inpakken. De meeste willen de Pelgrimsmis bijwonen op dezelfde dag om 12.00uur.
Wij niet, wij zijn Team Namibia, dus wij doen het rustig aan....
Tenminste dat was de bedoeling, maar we hadden stevig het tempo erin. Cornelia zou zeggen, Like a Racing Snake.  Zoals gewoonlijk loopt Peter voorop, ik in het midden Student Peregrina, en Cornelia achteraan. The reer gunner, zegt Peter altijd. Ik heb geen idee hoe je dat schrijft.
Was het gisteren al aan de stille kant.... Vandaag is het zoniet nog stiller. Ieder met zijn eigen gedachtes en verwachtingen over de aankomst in Santiago de Compostela.
Het is, niet te geloven, weer prachtig weer.22 kilometer vliegen voorbij en al gauw zijn we op de Monto De Gozo, de berg van de vreugde. Daar staat een monument en zien we voor het eerst de torens van de Kathedraal. En daar begin ik al te huilen, dat beloofd nog wat.
Zodra we Santiago binnen lopen, zegt Peter dat we dichterbij elkaar moeten lopen, anders verliezen we elkaar uit het oog. Na het passeren van de brug zegt Peter:  What....no red carpet?? We lachen een beetje, maar niet van harte.  We lopen de stad binnen en volgen de koperen schelpen die als tegels in het trottoir zitten. Het wordt drukker en drukker, auto's, bussen en heel veel mensen. Heel raar, zo druk.
Niemand kijkt hier naar en pelgrim want er komen er honderden elke dag,
We komen in de oude stad en dat loopt wat prettiger. Smalle straatjes en dan ineens..... de oude stenen tunnel die naar de Praza Da Obradoiro gaat. Daar staat ook de doedelzakspeler en als je die hoort, dan weet je dat je er bijna bent. Welopen de trapjes af naar beneden,
en dan staan we oog in oog met deze enorme grote Kathedraal. Peter ziet dit voor de 2e keer, maar schijnt toch enorm onder de indruk te zijn. You girls!!! You did it!!! zegt hij tegen ons. We omhelsen elkaar en huilen tegelijk. Wat een emotie!! Niet uit te leggen. De Kathedraal is prachtig! En groot! De mis is nog aan de gang, dus we besluiten om ons Hostal op te zoeken en daar onze rugzakken heen te brengen en dan op een terras wat te eten en vooral!!!! te drinken!
Het hostal is prima. Cornelia en ik hebben samen een kamer en Peter heeft een 1 persoons kamer. Maar voor we naar een terras vertrekken gaan we naar de Officia de Peligrina om onze Compostela op te halen. En document in het Latijn waarin staat dat je naar Santiago de Compostela bent komen lopen, met ook je naam in Latijn. Ik blijk Edviga te heten en mij wordt plechtig gevraagd of ik toch nergens de bus of de trein genomen heb. Dan krijg ook ik de Compostela uitgereikt. Wauw, wat een moment!
And then of we go! Naar een terras. We bestellen allemaal lekkere kleine dingen en witte wijn fles nummer 1 is al heel snel leeg.
Er wordt weer gelachen en gepraat over de Camino. En gehuild natuurlijk. Al gauw sluiten er een paar andere pelgrims aan en na fles nummer 3 zijn we de tel kwijt geraakt!
Maar gezellig was het zeker.
Ik begrijp niet hoe iemand kan zeggen, dat de aankomst in Santiago de Compostela niks voorstelt! Het was toch al die dagen het doel waar je naar keek. En halverwege ga je nog echt geloven dat je het gaat halen.
Peter heeft 900kilometer gelopen, Cornelia 800kilometer en ik Student Peregrina 350kilometer. Maar het is zo goed gegaan! Dat had ik niet verwacht. Ik heb elke dag tijdens de 1e stappen gevraagd aan het universum of het die dag goed mocht gaan. En ik denk echt dat je dan de kracht hebt om al die steile hellingen omhoog en omlaag te doen. In de wind, in de regen en als je eigenlijk al hartstikke moe was.
En dan zeggen ze nog dat God niet bestaat.....

Arzua - Arca Pedrouzo

Vanochtend waren we een beetje laat! Uitgeslapen tot kwart over 7. Er was gisteren niemand bijgekomen, dus we waren met 3 en.
Ik slaap altijd in het bovenste bed, dat vind ik fijn. Behalve gisteren toen was ik iets te snel van het trapje gekomen en heb nu een hele grote schaafwond op mijn been.
Maar goed.... als dat alles is. De blaar is weer weg, dus geen problemen meer.
Vandaag gaan we na een ontbijtje met thee naar Arca Pedrouzo, over 19 kilometer. Mooie route door de bossen en over velden. Maar ook stukken langs de doorgaande weg, waar we weer een paar keer over moeten steken. Echt doodeng.
Onderweg komen we nu alleen maar pelgrims tegen die we al ergens ander ontmoet hebben. Cornelia zag vandaag Gabriel uit Colombia met zijn hond Carlo. Carlo draagt zijn eigen rugzak met daarin zijn regenjack.
Als hij niet mee de albergue in mag, slaapt hij in zijn eigen tentje buiten! Echt super! En hij lijkt het goed naar de zin te hebben.
Niemand vraagt aan Gabriel hoe het met hem gaat, maar alleen maar hoe het met Carlo gaat!
De afstandsstenen die we zien dalen van een 4 naar een 2. Dus nu officieel nog 20 kilometer, maar het schijnt niet helemaal te kloppen, omdat de luchthaven voor Santiago iets vergroot is en je een extra 5 kilometer moet lopen.
Arca Pedrouzo is een mooie plaats en de albergue lijkt net een hotel. Met een rainshower! Ik stond eronder en dacht: I Just died and gone to heaven!
Alle klusjes zijn weer gedaan dus nu even rusten en wat schrijven of lezen of gewoon de ogen dicht.
Straks gaan we nog wat drinken en dat wat eten. Rond 21.00uur liggen we normaal gesproken in bed.
Dit is dus de laatste albergue! Morgen proberen we in een hostal in te checken. Cornelia vertrekt met het vliegtuig op donderdagavond en Peter gaat vrijdagochtend. Ik ga zaterdag naar mijn bus.
Morgen dus ongeveer 22 kilometer te gaan. De allerlaatste!!!! We zullen op veertjes lopen denk ik.
Donderdag gaan we naar de pelgrimsmis en we hopen natuurlijk dat De Botafumeiro zal zwieren. Peter heeft al aangekondigd dat hij morgen de hele dag gaat lopen huilen. Dat beloofd nog wat!
Cornelia en ik lachen er een beetje om, maar dat er tranen zullen zijn  in Santiago......For Sure!
Dus ik denk dat dit het laatste bericht is van dit Grote Geweldig Mooie Avontuur!
Morgen dus op naar Santiago de Compostela naar de Apostel Jacobus!
Dag lieve allemaal! Liefs Hed

Melide - Arzua

Vandaag is de keuze of 31 kilometer naar Arca Pedrouzo of 14 kilometer naar Arzua.
We kiezen voor het laatste. Maar eerst een ontbijtje en dan vertrekken we rond 08.00uur uit Melide.
Het weer is eigenlijk zoals altijd. s ochtends mist, maar al gauw komt de zon.
Peter uit Engeland zingt dan een lied over de zon. The sun has got his hat on and it will come out to play.
En dan zijn Cornelia en ik aan de beurt met H A P P Y. I am H A P P Y, I am H A P P Y, I know I am, I am sure I am, I am H A P P Y.
Echt lachen! Elke dag hetzelfde. Je ziet echt die spanjaarden denken, Crazy Pilgrims!
Ook vandaag lopen we weer tussen de eucalyptusbossen en over stapstenen. Dal in en dal uit.
Onderweg een koffie of thee en een stempel voor in het pelgrimspaspoort. In Galicie heb je 2 stempels per dag nodig om straks De Compostela te ontvangen in Santiago.
We zijn al vroeg in Arzua. De albergue blijkt open, een zaal met 48 bedden, gedeeld door 2 gordijnen, dus 16 bedden elke keer.
Er is hier een wasmachine en droger, dus alle kleren worden gewassen. Nog 39 kilometer naar Santiago. Morgen van Arzua naar Arca Pedrouzo. 19 kilometer.

Voor mijn wandelmaat

Ja, Juutje. Ik weet zeker dat je het ook zou kunnen. Mijn rugzak weegt niet zo zwaar en als je tussen de middag en s avonds uit eten gaat, hoef je ook geen etenswaren te dragen. Alleen choclade en een banaan en een flesje water.
Ik heb nog nooit ergens mensen zoveel chocolade zien eten!
Gisteren waren we trouwens bij een koffie pauze in een bar en de naam was Die Zwei Deutscher!
Dus alles was ook in het duits vertaald, dus de Tienda ( winkel ) heette Geschafterl! Ik moest echt meteen aan jou denken.
Maar ik kan je niet genoeg bedanken voor al die wandelingen die je met mij gemaakt hebt! Dat heeft echt het verschil gemaakt.
Liefs Hed

Ligonde - Melide

Vannacht weer prima geslapen. Gisterenavond nog heerlijk gegeten, soep, vis en chocoladetaart. Bij ons aan tafel zat ook Gloria uit Munchen. Echt weer zo´n avond met een lach en een traan.
Vanochtend zonder ontbijt vertrokken richting Melide.
Volgens mij toch wel 24 kilometer lopen. Weer mist in de ochtend. Echt heel mooi!
Die warme zon hoeft voor mij niet. Van mijn fleece heb ik dan ook spijt, ik had gewoon een dun jackje mee moeten nemen. Alhoewel ´s avonds de fleece wel fijn is. Maar goed....
Dus.....Of we go again! Deze route loopt weer een klein stukje over smalle asfaltweggetjes. Door dorpjes waar 6 huizen staan. Meestal wonen de mensen boven en de koeien staan beneden in de stal
De mist trekt op en de zon komt er weer aan.
Verder lopen over stapstenen in rivierbeddingen en weer stenen muurtjes.
Opvallend veel dennenbomen deze keer en nog opvallender eucalyptusbossen.
Het lopen is nog steeds super fijn! Elke dag sta ik toch weer te popelen om te gaan. Onderweg valt het niet altijd mee, met al die stijgingen, maar uiteindelijk lukt het altijd.
Tenslotte kan het toch niet altijd makkelijk zijn, daar is het niet voor bedoeld.
Morgen naar Arzua. Vanavond wordt er geslapen in de Xunta albergue in Melide. Heel groot ding met super veel bedden. Douches weer zonder deuren, dat soort dingen. Maar wel geweldig om mee te maken.
Ik hoop dat het rustig blijft vannacht en niet teveel " bonkadeiros "
Nou, dat was het weer voor nu.
Dag lieve allemaal. Ik ga er een drinken en  stay tuned!
Liefs Hed

Portomarin - Ligonde

Vannacht heel goed geslapen! En om 07.00uur eerst een ontbijtje in een bar en daarna weer op pad!
Vandaag naar Ligonde.
Onderweg echt heel veel pelgrims. De route loopt een stuk langs de grote doorgaande weg en we moeten een paar keer met gevaar voor eigen leven oversteken.. Cornelia en ik vertrouwen op Peter, maar hij is natuurlijk wel een engelsman die aan de verkeerde kant van de weg rijdt. Dus ook met oversteken naar de verkeerde kant kijkt. Maar we vertrouwen hem.
Ook vandaag gaat het weer de hoogte in. Omdat het vandaag niet zo ver lopen is eten we onderweg een boccadillo en Cornelia neemt een tortilla frances.
Aangezien Cornelia uit Namibie komt heeft Peter ons officieel uitgeroepen tot Team Namibie. We maken echt overal de blits. Eerst vragen ze aan Peter waar hij vandaag komt en hij zal zeggen Engeland, dan ben ik aan de beurt en zeg Nederland en dan Cornelia zal zeggen Namibie. Reactie is altijd: Namibie????? Echt geweldig! Peter en ik besluiten om ook een exotisch land te verzinnen, maar op De Camino mag niet gelogen worden, dus dat gaat het niet worden.
Dus we eten wat, maar dan moet er toch weer gelopen worden. Dus verder lopen tussen de muurtjes van steen. In de schaduw van eiken, dennen en berken.
En overal brem! Witte en gele.
Eindbestemming Ligonde blijkt niet veel te zijn en na een " family conference " besluiten we naar het volgende dorp te lopen. Airexe. Daar vinden we een mooie albergue, warme douches en bar en restaurant  aan de overkant.
Vandaag dus iets meer gelopen, maar wel de moeite waard.
Nu we de 100km steen gepasseerd zijn staat er om de 500meter hoe ver het nog is naar Santiago de Compostela. Nu nog 75km te gaan. Geweldig...en niet geweldig. Want dan is het over....dit prachtige mooie avontuur!
Maar.....We are all walkers on the great camino of life!!

Sarria - Portomarin

Hallo lieve allemaal! Heel hartelijk bedankt voor alle reactie´s en voor de sms-jes. Inderdaad is het bij die ene blaar gebleven. Peter uit Engeland heeft een speciale padding gemaakt voor in mijn schoen.
Dus gisteren nadat we hadden gegeten en weer in de Albergue kwamen nodigde de hospitaleros ons nog uit om bij het vuur te komen zitten. Een soort blokhut met op de vloer in het midden een heel groot vuur.
We kregen allemaal een borreltje en er werd gezongen met gitaar. Helemaal leuk!
Maar om kwart voor 10 was het dan echt tijd om naar bed te gaan. Een beetje pelgrim slaapt al om 9 uur.
Prima geslapen met 4 dames op een kamer. `s ochtends om half 7 opgestaan....Grote paniek.....Bril kwijt!!!!
Paniek, paniek, paniek!!!
Het restaurant van de avond tevoren was al open, maar niks gevonden. Met een zaklantaarn de kamer afgezocht, maar nee... Vreselijk.
In de blokhut gekeken, ook niks. Nou, dan maar de rugzak helemaal uitpakken en aan het universum vragen of ik alsjeblieft mijn bril terug mag.
En toen wist ik ineens waar de bril was. In mijn kleine tasje, dat ik net in de rugzak gepropt had.
Dikke tranen van opluchting en na Peter gebeld te hebben en een dikke knuffel te hebben gekregen van Cornelia en Peter zijn we weer op pad gegaan.
Van Sarria naar Portomarin, over 21 kilometer.
De mist hangt tussen de bergen en het is heerlijk fris. Ook vandaag heeft God weer een paar bergen naar beneden laten komen, want volgens de boekjes zijn er nauwelijks stijgingen maar de ervaring leert anders.
Weer kleine weggetjes met losse stenen, maar ook rivierbeddingen met stapstenen. Das nog best link met al dat gewicht op je rug.
Heel mooi allemaal, deze rivierbeddingen heten corredoiras.
Onderweg passeren we de 100km steen! Wauw, raar gevoel. Wel weer een mooi moment!
En natuurlijk weer de gebruikelijke fotosessies bij de steen.
Al 1,5uur voor je Portomaring binnen loopt kun je het stadje al zien. Er ligt een stuwmeer voorm wat het verzonken Portomarin herbergt. Beetje bizar. Waterstand is laag, dus je kunt de daken van de huizen zien.
We vinden een mooie albergue. O Mirador. Met 3 krijgen we een eigen kamer, weliswaar met een gordijn ervoor, maar heel schoon en gezellig.
Bar en restaurant zijn boven, dus we hoeven nergens meer heen.
En dat is maar goed ook want het gaat regenen en onweren! Kei hard.
Maar terugkijkend op vandaag was het weer een geweldige dag! Vanavond wat eten en dan denk ik vroeg naar bed. Morgen van Portomarin naar Ligonde, over 17 kilometer. Eitje!!
Nog steeds gaat het lopen zeer goed! Totaal geen spierpijn of andere vervelende dingen.
Dag lieve allemaal. Dikke kus!