Triacastela - Sarria

Heel goed geslapen vannacht en we zijn pas laat weer op pad. Pas om 8 uur.
Vandaag wordt er gelopen van Triacastela naar Sarria. Daar staan de 100km paal!
Een tocht van slechts 17km maar over karresporen, rivierbeddingen en weer omhoog en omlaag.
Volgens Peter lijkt het erg op Engeland, zo groen en van die uitgeholde weggetjes. Cornelia uit Namibie vindt alles prachtig en wil bij elke paardenbloem stil blijven staan, zelfs als ik haar uitleg dat het eigenljk onkruid is.
Volgens het boekje gaat het van de O Cebreiro alleen nog maar berg afwaarts, maar niets is minder waar.
Maar het is wel een prachtige tocht en super goed weer. Beetje te warm voor mijn doen, maar goed....
En dan is er nog slecht nieuws....een blaar! Bah, moet dat nou. Weliswaar geen pijn bij het lopen maar toch...
En nu wil k natuurlijk mijn geld terug, want ik heb deze sokken in Engeland gekocht, met Guaranteed Blister Free!!
Maar niet mopperen, want het kan allemaal nog veel erger.
Sarria is een grote plaats met maar liefst 15 albergues. We kiezen de allerbeste uit. Hier is een tuin, een gezellige ruimte buiten en een dakterras.
Het wordt een beetje saai om te vertellen, maar na aankomst is het dus, hup naar de douches, dan kleren wassen en vandaag hebben we nog wat gedronken en wat gegeten in een restaurantje in de straat.
Deze albergue lijkt op een oud herenhuis, best heel deftig en de dames en heren slapen apart!
Morgen gaat het naar Portomarin over 21km en passeren we de 100km steen!
Ik zou zeggen: tot dan! Bedankt voor alle lieve sms-jes en
Stay Tuned!
Ik ga nu naar het dakterras en nog even de voetjes omhoog.
Dag lieve allemaal!

O Cebreiro - Triacastela

Nou....we zullen nog wel zien moet eigenlijk zijn we zullen nog wel horen!
1 pelgrim lag zo ongelofelijk hard te snurken, het was echt niet normaal. Heel de zaal was wakker.
Dus een echt beste nacht was het niet.
Dus weer vroeg uit de veren om te beginnen aan de afdaling naar Triacastela. Volgens het boekje 21km lopen, waar je ongeveer 6 en een half uur over zal doen.
Het weer is wederom geweldig en we zien onderweg de mooiste vergezichten. Hoogtepunt is toch wel het passeren van de 150km steen en het passeren van de grenssteen naar Galicie.
Dus al 200km gelopen en nog 150 te gaan. Ik begin te geloven dat het gaat lukken!
Maar er moet nog wel even geklommen worden naar de Alto de Poio! Steil omhoog! Niet omhoog kijken zegt Cornelia tegen mij, maar het is werkelijk ontmoedigend. Maar zoals tot nu toe haal ik het tot boven!
In Triacastela zijn verschillende albergues, geen hostals. Dus we kiezen de kleinste, hier liggen ongeveer 13 mensen op 1 kamer. Wij krijgen gezelschap van een groep fietsers.
's avonds aan tafel in een restaurant zijn we met 5. Cornelia, Peter, Julia uit Australie, Michael uit Australie en ik. Echt heel gezellig en er worden de meest bijzondere verhalen verteld over ieders belevenis op De Camino. En we zijn er allemaal van overtuigd dat : Strange things happen on The Camino.

Ruitelan - O Cebreiro

Echt heel goed geslapen vannacht! En vanochtend wakker gemaakt om 06.30uur met het Ave Maria! Ik vroeg me nog af of ik de muziek we zou horen, maar werkelijk kei hard, maar super geweldig! Opgevolgd door Nessum Dorma 3  Tenors.

We lagen allemaal keihard te lachen in bed. Zoals gisterenavond maakt ook deze ochtend de hospitalero van de Refugio het eten klaar. Het is allemaal heel makkelijk en het voelt als thuis. Loop gewoon in je short en hempje naar de douche. Niks aan de hand.

Na gegeten te hebben gaan we dan beginnen aan d beklimming van de O Cebreiro. Ik ben een beetje zenuwachtig, maar volgens de andere gaat het prima lukken. De rugzakken gaan met de auto naar boven. Dus alleen water, regenjack en loopstokken mee.
Heel raar om met zo'n lichte rug te lopen. Dus aldus gaan we in de schemer op pad. Cornelia, Peter en ik.
Inderdaad flinke stijgingen en ik denk dat mijn hart uit mijn lijf zal kloppen, maar het gaat goed.
Normaal gesproken hult deze berg zich in de mist, maar nu is het prachtig helder zonnig weer!
Je kunt ver kijken en het wordt een prachtige tocht. Ik had niet gedacht dat ik het zou halen, maar toch...
Eenmaal boven aangekomen wordt er natuurlijk omhelst en gelachen en gaan we op zoek naar onze rugzakken. Vannacht wordt er weer geslapen in een Refugio, er is geen andere keuze. Met 26 op een kamer.. we zullen zien.

For Tim

Hello Tim!

How are you? Still walking? It really is worth the trouble. El Camino is wonderful. So many people and
such a nice scenery every day.
My 1000 Miles Fusion Socks are still working Tim! I have a bit of a backproblem from the backpack, but nothing to worry about. Great to see that you are following my blog. Are you still following Sabs from Belgium? Tomorrow a big day! The O Cebreiro! Not looking forward to it
Talk to you later!

Greetings from Ruitelan.

Villafranca del Bierzo - Ruitelan

Vandaag alweer een hele week onderweg...Wauw...De route gaat van Villafranco del Bierzo naar Ruitelan. Ongeveer 20km. Wel 20km over het asfalt met grote betonblokken ernaast want anders wordt je dood gereden. In de tijd toen Hape Kerkeling hier liep was die afzetting er nog niet. Onderweg nog opgelopen met een fransman uit Montelimar. Hij loopt van Logrono naar Sarria en volgend jaar naar Santigo de Compostela.

Het lopen gaat nog steeds goed. Beetje last van de onderrug, van die rugzak. Het loopt voorspoedig en rond 13.00uur ben ik bij de Refugio in Ruitelan.
Ruitelan heeft niks, ja 10 huizen, een barretje en deze Refugio.
Refugio de Peregrinos Pequeno Potala.
Heel apart, wierook en de Dalai Lama. Mooie schone douches en een heerlijk bed. Wel met plastic lakens en een plastic kussensloop.
Voorlopig zijn we met z´n vieren. Cornelia uit Namibie en Peter uit Engeland, die kende ik al. Cornelia heeft bij mij op de kamer geslapen in Ponferrada en schijnbaar heb ik Peter uit Engeland al ontmoet in Ponferrada bij een mislukte geld opname.... Er is ook een fransman, maar die zie ik voor het eerst. Hij vroeg aan mij of ik ook al met pensioen was.....Goedemorgen Nederland!!! Kunnen jullie meteen bedenken hoe ik er hier bijloop.
Er is ook een gemeenschappelijke ruimte met een lange tafel en kaarsjes. Daar eten we vanavond, want de beheerder kookt voor ons. Ook krijgen we morgen een ontbijt, maar niemand....niemand mag het bed uit voor de muziek aan gaat!? Ik ben benieuwd.
Morgen dus de beklimming van de O Cebreiro.
Dag lieve allemaal! Stay Tuned!

Ponferrada - Villafranca del Bierzo

Vannacht toch redelijk goed geslapen. Vanochtend al om 07.00uur vertrokken om naar Villafranca del Bierzo te lopen. Ongeveer 22 kilometer. Dus in de schemer ( het is hier pas om kwart over7 licht)

Ponferrada uitgelopen. Niet veel pelgrims te zien onderweg. Ik praat even met een duitse dame, maar ze loopt te snel, dus ze gaat voorop.

´s ochtends is het echt heel fijn lopen, lekker rustig en het opkomende licht. In het 1e dorp een Cafe Con Leche met een croissant en weer verder op pas. In het volgende dorp is een paas processie aan de gang, dus daar moet wel even naar gekeken worden. We mogen in de optocht meelopen! Er is doedelzakmuziek en van die grote reuze-figuren. Dan loopt De Camino weer verder door de wijnvelden. Het gaat op en neer en de zon schijnt, dus het is behoorlijk zwaar. Ook de afstand valt niet mee vandaag. Om een uur of 1 pas in het dorp aangekomen. Absoluut geen zin in een refugio, dus op zoek naar een Hostal. Na 3x vragen en nog een half uur extra gelopen te hebben uiteindelijk een kamer in Casa de Mendez. Superlieve mensen en een hele mooie kamer, met uitzicht op de rivier en de waterval.
Aangezien ik gisteren alleen een broodje op had heb ik het er maar eens goed van genomen. Salade, 2 forelletjes met frites en een ijsje na. 2 glazen witte wijn  en een fles water.
Heerlijk!
Nu nog lekker uitrusten, de voeten lekker verwennen anders houden ze ermee op, beetje TV kijken en slapen. Morgen naar Ruitelan.

El Acebo - Ponferrada

Vanochtend na een goede nachtrust een heerlijk ontbijtje. De eigenaar is niet aanwezig dus wij bedienen onszelf, eten wat, sluiten de deur weer en de sleutel in de brievenbus.

Vandaag lopen van El Acebo naar Ponferrada. Weer allemaal van die smalle weggetjes door de bergen. Op sommige stukken  heeft de brem zoveel plaats in beslag genomen, dat er geen doorkomen aan is. Weer veel modder en natte stukken, veel losse stenen en afdalingen.

Maar vandaag prachtig weer!
´s ochtends hingen de wolken nog tussen de bergen met daarboven een strak blauwe lucht. Het gaat vooralsnog goed! En geen blaren! Echte wondersokken dus!
Eenmaal aangekomen in de Albergue blijkt deze pas om 14.00uur open, dus even wachten maar. Ponferrada is een grote stad, dus ik heb geen zin om naar een Hostal op zoek te gaan. Ik krijg een bedje op een 4 persoons kamer. Met 2 spaanse dames en Cornelia uit Namibie. Ze spreekt een beetje Nederlands, echt heel grappig. In de keuken eten mensen en er komen nog steeds pelgrims binnen.
Iedereen die binnenkomt krijgt limonade en een koekje en wordt omhelst door Pepe. Hij zegt zijn naam en dan moet jij ook je naam zeggen. Heel lief allemaal, beetje EO gedachte.
Had ik trouwens al verteld dat je niet persee spaans hoeft te spreken. Op De Camino is een eigen taal, namelijk Spanglish.

Rabanal del Camino - El Acebo

Hallo Lieve allemaal!

Wat een lieve reactie´s! Dat doet echt goed! bedankt nogmaals.

Vrijdag 22 e April dus gelopen van Rabanal del Camino naar El Acebo. Het zou een mooie tocht worden met prachtige vergezichten, echter het weer gooide roet in het eten. De prachtige vergezichten hielden zich verstopt achter een dikke laag mist.

Goed vertrokken rond half 8, richting het 1e dorp Foncebadon. Onderweg enkele moeilijke stukken gehad, maar we liepen met 4 en dan houdt je het wel vol. In Foncebadon een heerlijke kop thee gedronken. Voor iedereen staat er iets klaar en je mag geven wat je wil.
Je kunt er ook blijven slapen, een massage krijgen en een joga les bijwonen, maar.....De Camino roept, dus we moeten weer lopen. Verder naar de Cruz de Ferro, op 1,504 meter hoogte. Hier staan een reusachtige grote berg van losse stenen. Stenen achtergelaten door de passerende pelgrims. Ook ik had een steen van huis meegenomen, met Peter erop en Jitka. Hun zorgen wil ik graag hier achterlaten.  Nadat ik dat had gedaan heb ik in de armen van een fransman eens heerlijk staan te huilen. Moet kunnen...
Op de berg stenen staat een groot ijzeren kruis.
Na de Cruz de Ferro kom je gelopen langs Manjarin, waar voor elke passerende pelgrim de klok geluid wordt. Ook heel bijzonder!
Het weer wordt almaar slechter en ik ben drijfnat, zie niks meer door mijn bril en loop op goed geluk achter de rode poncho aan die voor mij loopt.
In Manjarin staat op een bord Santiago 222km, nou... dat is in ieder geval geen 350 meer.
Dus zoveel regen en zoveel mist, dat ik de eindbestemming El Acebo niet aan zag komen. Het was er ineens
1e Hostal wat ik zag binnen gelopen en weer geluk! Prachtige kamer, douche, toilet en TV.
´s avond heerlijk gegeten en weer vroeg het bedje opgezocht.
Wat een dag.... een mens kan meer als ie denkt!

Hospital de Orbigo - Astorga. Astorga - Rabanal del Camino

Toch wel redelijk goed geslapen. Prima douche ook. Je kunt echt het verschil zien tussen pelgrims die altijd in een refugio komen en die er maar af en toe zijn.
De 1e categorie is overal veel handiger in. Het is niet vervelend slapen met 10 op een kamer, maar van te voren en erna wel. Als je in de middag aankomt ligt er altijd wel iemand te slapen, dus dan moet je alles heel stil doen. Als je in de ochtend weggaat, alles in het pikkedonker naar buiten schleppen en daar inpakken.
Met een zaklantaarn. Vandaag wordt er gelopen van Hospital de Orbigo naar Astorga. Veel door de modder gelopen en in het 1e dorp een heerlijke kop thee gedronken. 3 spanjaarden vertellen mij dat er een alternatief is voor al die modder, maar ik begrijp het niet goed, dus erachteraan maar weer.
De route verloopt verder prima. Soms loop je gewoon op de vluchtstrook van een doorgaande weg. Als je bang bent moet je gewoon je ogen dichtdoen, zeggen de spanjaarden tegen mij....
Aangekomen in Astorga blijkt er maar 1 Refugio open te zijn van de 3. Dus het wordt Hostal Coruna, voor  50 euro mag ik een kamer. Maar Peregrina tranen doe heel veel, dus we kunnen er 30 euro van maken. Dus ik ga heerlijk van die Rain Shower genieten en weer lekker slapen.
Vannacht werd nog even het begin van het Paasfeest aangekondigd met 3 kanonsschoten om middernacht. Heel fijn allemaal...

Vanochtend om kwart over 7 weer de 1e stappen gezet richting Rabanal del Camino, om er een half uur later achter te komen dat ik mijn loopstokken in het hostal heb laten hangen. Potverrrrrrr, ja, je mag hier niet vloeken, maar dat doe ik wel.
Maar goed, er moest toch 22 kilometer gelopen worden vandaag, dus ben ik in versnelde pas weer terug gelopen. Vreemde blikken onderweg uiteraard!
En mijn wandelmaatje Judith weet als geen ander wat er gebeurd als ik te snel van start ga...Ik blaas mezelf helemaal op. Vervolgens heb ik dus de hele dag tegen mezelf lopen vechten. In het 1e dorp heb ik mezelf maar 3 !!! cola en een banaan gegund.
Het was volgens het boekje een mooie route. En dat was het zeker. Ik heb onderweg weer heel veel de koekoek gehoord Lies!
Eenmaal aangekomen in Rabanal del Camino heb ik meteen een hostal opgezocht en zo ben ik ook vannacht weer verzekerd van een fijn bedje. Het is meteen het 1e Hostal als je het dorp binnen komt, want ik ging geen meter meer verder. Ik heb al heerlijk spaghetti gegeten en weer!!! 3 cola achterover geslagen.
Het is wel grappig dat iedereen die mij vanochtend de verkeerde kant op zag lopen mij daar de hele dag over aangesproken heeft.
Zo, dat was het voor de 1e paar dagen. Bedankt voor het lezen and Stay Tuned!!

Villadangos del Paramo - Hospital de Orbigo

Vandaag wordt er gelopen naar Hospital de Orbigo. Niet al te vroeg vertrokken, 08.00uur. Ook deze route loopt langs de N 120, maar ik vind het prima. Voorspoedig gelopen en al om 11.00uur aangekomen.
Wel een uur bij de Refugio deur staan wachten om dan te horen dat deze Refugio pas de dag erna voor het eerst open gaat. Dus nu heb ik geslapen in Albergue Karl Leisner. Met 10 bedden op de kamertje. Het toilet en de douches zijn op de binnenplaats. Wat als het hier regent?
Ik krijg het bovenste stapelbed, want er komt een spanjaard binnen en die is al 50, dus mag hij beneden slapen wordt mij gezegd??!! Grappig...
Voor de rest ook allemaal spanjaarden en volgens mij 1 duitser, maar die slaapt. Hij heeft alles bij zich van Jack Wolfskin en dat hebben alle duitsers.
Welterusten!

Leon - Villadangos del Paramo

Vandaag de 1e loopdag!
21 kilometer van Leon naar Villadangos del Paramo. In Leon wordt eenvoudig gezegd dat je bij het klooster over de brug gaat en dan de bronzen schelpen volgen op het trottoir. Maar welke brug?
Net als ik begin te twijfelen zie ik een pelgrim met een blauwe rugzak. Ja, ik erachteraan. Net als ik denk dat hij nog steeds voor me loopt sta ik voor een hele drukke weg, waar ik eigenlijk niet over durf te steken. Dan plotseling geeft iemand mij een klein duwtje tegen mij rugzak. Het is de man  met de blauwe rugzak. Hij zegt dat de auto's zullen stoppen als ik ga lopen en dat is ook zo. Ik steek over met het idee dat hij dus nu weer achter mij loopt. Na Leon zijn er 2 mogelijkheden: Naar Villar de Mazarife of naar Villadangos del Paramo. Ik zoek lang naar de splitsing, en dan plosteling zie ik de man met de blauwe rugzak weer staan. Hij zegt dat  richting Villadangos del Paramo rechtdoor is. Hoe kan dat nou???? Hij liep toch achter mij. De route loopt langs de N 120. De blauwe rugzak ook. De route is een beetje saai, maar wel spannend omdat het de 1e dag is. Ik weet niet waar ik moet kijken!
Aangekomen in Villadangos schiet ik meteen een cafe binnen om wat te eten en te drinken. En wie zit daar binnen.... de blauwe rugzak, met eigenaar. Het is een Braziliaan en we kletsen even. Als het voor hem tijd is om weer te vertrekken, zeg ik nog tegen hem dat ik hem bedank dat hij mijn gids was, maar aangezien hij nog verder doorloopt, zal ik hem niet meer zien. You never know, zegt hij. Strange things happen on the Camino...... Ik ben ervan overtuigd. Hij was mijn engel die dag.
Overnacht wordt er in Hostal Libertad. Even een wasje gedaan, eten voor de avond en voor de volgende dag gehaald en lekker slapen.

Zaterdag 16 April 2011

Het vertrek voor de tocht naar de apostel Jacobus. Dus met busticket in de aanslag sta ik op de geplande vertrektijd bij de halte in Eindhoven. Peter, Juutje en Jeroen zijn er om mij uit te zwaaien. Van daaruit zou de Eurolines mij naar Leon brengen. Maar....geen bus. Een telefoontje uit Spanje maakt duidelijk dat er helemaal geen bus komt. Of ik  even, met de nadruk op even, naar Antwerpen wil komen met de trein, want daar vertrekt over een uur de bus.

Ja, dat ga ik niet halen. Dus Peter heeft mij met de snelheid van het licht naar Antwerpen gebracht. De stress slaat al aardig toe. Onderweg belt Eurolines uit Spanje nog twee keer om te vragen waar we zijn en zij beloofd dat de Wiette Boes op mij zal wachten.
En jawel bus staat startklaar in Antwerpen. Na nog even in Brussel te hebben gestaan gaat het dan richting Spanje. De reis verloopt verder voorspoedig met alleen nog een oponthoud van 2uur in Succa. Eenmaal in Leon aangekomen ga ik meteen genieten van die douche op mijn kamer. Dus fris gewassen breng ik nog een bezoek aan de Kathedraal. Echt heel mooi!
Maar dan is het toch echt mooi geweest, want vannacht maar 1,5 uur geslapen, dat vraagt vandaag om  wat meer nachtrust. Kleren voor morgen, rest weer opruimen, route bekijken en oogjes dicht.

En toen was niet alleen de laatste week aangebroken, maar ook de ( voorlopig ) laatste werkdag.
Zoveel collega's die nog gedag kwamen zeggen!  Het was echt super geweldig! En natuurlijk zoals gewoonlijk wist ik van niks.
Ze hadden voor mij een boekje gemaakt, ik mocht het wel uitpakken, maar niet inkijken.....
Dus dat boekje is meteen thuis in de rugzak gestopt. Voor onderweg!
Wat ook voor onderweg is, is een hele mooie zilveren schelp aan een speldje.
Van alle collega's, gemaakt door een collega, geschonken aan mij. Echt heel lief.
En ook vandaag ( vrijdag ) staat de telefoon niet stil. Allemaal enorm bedankt!
De grote tocht kan nu beginnen.
Maar niet zonder de officiele zegen van meneer Pastoor natuurlijk. Dus vanmiddag was het zover. Eerst hebben we samen gesproken over De Camino en vervolgens zijn we naar de kerk gegaan, waar ik de zegen mocht ontvangen. Echt weer een plechtig moment.  Dit was het laatste bericht. En ik zal proberen om in Spanje nog een verhaal te schrijven.

Nou.... de laatste week is aangebroken! Nu beginnen dan toch wel de zenuwen te komen. Het lijkt zo onwerkelijk. Een tijd geleden zei ik nog: " Ik ga niet in 2014, maar in 2011 ",dat leek toen nog heel ver weg.
Begin Januari ben ik af gaan tellen vanaf 100 dagen.
En nu.... nog 5 dagen!
Morgen, dinsdag en woensdag moet er nog gewoon gewerkt worden, maar donderdag is toch echt de laatste dag om nog wat te veranderen of anders in te pakken.

Adem in.....Adem uit.

Message in a bottle.

Gisteren een heel mooi geschenkje gekregen. Een Message in a bottle!
Klein glazen flesje waar 2 rijstkorrels in drijven. En op deze korrels staat geschreven:
                                      Buen Camino    
                              Echt heel origineel! Lieve Hennie en Wim, bedankt!

http://youtu.be/XGsHEedrtOA

Echt heel mooi filmpje over de Camino. Ik krijg alleen niet het beginbeeld, dus gewoon even aanklikken en via youtube kijken.